Türk Borçlar Kanununda Aşırı İfa Güçlüğü (Tbk M.138)

Hukukun tüm alanlarına ilişkin özel düzenlemelerin belirlenmesine yardımcı olan dinamiklerin sosyal yaşamın gereksinimlerinden doğduğu kuşkusuzdur. Hukuk normları da, kendine özgü dinamizmi ve hareketliliği içerisinde barından; toplumsal, siyasal ve ekonomik süreçlerin neticesinde, olgunluk kazanır ve yaşam alanı bulur. Bunu hukukun (normların) yaşam alanı olarak da özetlemek yanlış olmayacaktır. Normların yaşam alanlarını bulması ve yargısal enstrümanlar ile desteklenmesi neticesinde sistemsel entegrasyon sağlanmış, adeta çarklar işlemeye başlamıştır. Hukuk bu matematiğin içerisinde her şeyi etkileyen bir bilim dalı olduğu gibi, hukukun işlediği sistemsel yapılarda da ‘'hukuk'' dış faktörlerden en az etkilenen bilim dalı olma özelliğini devam ettirecektir. Belki de, bu durum hukuk matematiğini bize anlatmaktadır. Dünyada etkisini gösteren siyasal dalgalanmaların neticesinde, ekonomik ve finansal anomaliler baş göstermektedir. Buna bağlı olarak ortaya çıkan döviz hareketleri ve düzenlemeleri durumunda ‘'ifa borcu'' en önemli ve çok az tartışılmış bir konu olarak karşımıza çıkmaktadır. Çalışmada Hukukun temel unsurlarından olan ‘'sözleşmeye bağlılık '' ilkesinin istisnası olarak değerlendirilebilecek ‘'aşırı ifa güçlüğü'' kurumunun dayanak noktaları, uygulanma motivasyonu ve yasal mevzuat açısından uygulanabilirlik unsurlarının genel çerçevesi tartışılmıştır. Sözleşme hukukuna ilişkin en güncel ve istisnai durumlardan birini ele alan bu çalışmanın teori ve uygulama açısından tüm hukukçulara katkı sağlamasını dileriz.