İpin Ucunu Kaçıran İnsanlar

"OSMAN İYİCE KENDİNDEN GEÇMEYE BAŞLAMIŞTI. SESİ GİTTİKÇE YÜKSELİYORDU VE ARTIK YAĞMURUN ORTASINDA BAĞIRMAYA BAŞLAMIŞTI. - KİMSİN SEN? KİMSİN? KONUŞ! - BEN SENİM. - SAÇMA SAPAN KONUŞMA! BEN ZATEN BENİM. SEN KİMSİN, KİM?! - BEN SENİN İÇİNDEYİM OSMAN. HEP İÇİNDEYDİM, HEP İÇİNDE OLACAĞIM. - BÖYLE BİR ŞEY OLAMAZ. İMKÂNSIZ. DALGA GEÇME BENİMLE. - PEKİ, O ZAMAN. BENİ DUYUYORSUN DEĞİL Mİ? AMA BENİ GÖREMİYORSUN. NEREDEYİM BEN? HADİ BUL BENİ. OSMAN ETRAFINA ÖYLE BAKIŞLARLA BAKTI Kİ BURADA KELİMELER KİFAYETSİZ. UZUN, DAR, KARANLIK VE ISLAK BİR SOKAKTA YAPAYALNIZDI. PENCEREDEN NİÇİN BAĞIRDIĞINI MERAK EDİP ONA BAKAN KÜÇÜK BİR ÇOCUK VE YAŞLI BİR TEYZEDEN BAŞKA KİMSEYİ ÖREMİYORDU. FAKAT LÜTFİ’NİN SESİ ORADAYDI.” EDİNDİĞİ TEK ARKADAŞINDAN SAÇMA BİR YANLIŞ ANLAŞILMA NEDENİYLE AYRILMAK ZORUNDA KALAN ÜNİVERSİTE ÖĞRENCİSİ OSMAN’IN HAYATI, BİR TEK KENDİSİNİN DUYUP GÖREBİLDİĞİ LÜTFİ İLE TANIŞMASININ ARDINDAN TAHMİN EDİLMESİ GÜÇ MACERALARA ÜRÜKLENİR. İPİN UCUNU KAÇIRAN İNSANLAR, OKUMAK İÇİN BAŞKA BİR KENTE GELMİŞ İÇE DÖNÜK VE HAYALPEREST BİR GENCİN, BİRBİRİNDEN GARİP OLASILIKLARA KAPI ARALAYAN YAŞAMINI YER YER ROMANTİK VE KİMİ ZAMAN DA TÜM SERT GERÇEKLİĞİYLE OKUYUCUYA SUNMAKTADIR.