Anayasal Vergi Hukuku Vergileme Yetkisinin Meşruiyeti Ve Sınırları

"…yasama ya da yüksek otorite günübirlik kararnameler ile değil; önceden halkın bilgisine sunulmuş ve ilan edilmiş, tarafsız ve doğru yargıçlar tarafından korunan yerleşik daimi kurallarla bağlıdır." John Locke (1632-1704) Anayasal Vergi Hukuku adını verdiğimiz bu kitabın ana mesajı Aydınlanma çağının büyük düşünürlerinden John Locke'un iktidarın"keyfî-davranmaması" felsefesine dayalıdır: -Hiçbir devlet yönetimi keyfî olamaz, keyfî davranamaz, keyfî kararlar alıp uygulayamaz. -Devlet ancak önceden ilan edilmiş, yazılı, herkesin bildiği, anladığı, keyfî olmayan yerleşik kurallarla yönetilmelidir. Anayasal hukuk devletinin bu temel ilkeleri her alanda olduğu gibi vergileme alanında da her zaman istismar, suiistimal ve ihlal edilmiştir. Çoğunluk iktidarını ele geçirip parlamentodan yasalar çıkarmak vergileme yetkisine asla meşruiyet kazandırmaz. Anayasada yer alan "kanunilik ilkesi" tek başına vergileme yetkisinin kötüye kullanılmasının garantisi olamaz. Hele ki yürütme organının keyfî karar ve talimatlarla, kararnamelerle, torba yasalarla vs. vergisel düzenlemeler yapması asla kabul edilemez. Sözümona milletin iradesi ile temsil yetkisini alan hükümetler ve parlamentolar her istediği konu üzerine vergi koyamazlar; vergi oranlarını istedikleri anda indirip, yükseltemezler; kendi keyfî iradelerine göre mali aflar getiremezler; vergi kanunlarını geriye doğru yürütemezler; belirli kişi ve gruplara vergi ayrıcalıkları ya da imtiyazları sunarak vergi ayrımcılığı yapamazlar. Bizim bugün adına "vergi hukuku" dediğimiz "mevzuat yığını"nın John Locke'ın 300 küsur yıl önce ifade ettiği ilkeler ile hiçbir benzerliği ve alakası yoktur. Vergi hukuku kendisini gündelik keyfî kararlarla yöneten bir iktidar olarak gören yönetimlerin hukukuna dönüşmüştür ve meşruiyetini tamamen kaybetmiştir. Anayasal Vergi Hukuku bizim anladığımız, öğrettiğimiz, ezberlettiğimiz ve tatbik ettiğimiz "vergi hukuku"nun yanlış olduğunu söylemektedir.